Suriname – Martinique, Dag 1: Vertrek valt zwaar

Het is een druilerige ochtend. Dat past bij ons gevoel met het vertrek uit Marina Resort Waterland waar we 2 maanden hebben gelegen en het hele park nagenoeg voor ons zelf hadden met het gezelschap van het personeel, hondjes, luiaards en vogels. Janet en ik proberen bij de mannen of we nog niet een dagje langer kunnen blijven, maar helaas niet gelukt. We hebben blijkbaar last van havenplak. Eenmaal los is het gevoel over en hebben we zin om een nieuw gebied te gaan ontdekken, de Carieb. We gaan koers zetten naar Martinique! Voor we de oceaan op gaan, ankeren we samen t.h.v. peperpot om nog de laatste klusjes af te ronden. We gooien ons anker uit precies rond borreltijd, komt dat even goed uit!
De schorpioen vaart mee om ons uit te zwaaien en nodigt ons uit om met zijn alle bij hun aan boord nog wat te eten. We maken het niet te laat en duiken vroeg ons bedje in.

Op eigen kiel de rivieren op!

Suriname brug

Tussen Nieuw Amsterdam en Meerzorg voor anker.

Samen met Zeevalk bereiden we ons voor. Het is dan geen oceaan oversteek maar het heeft toch enige voorbereiding nodig. Genoeg diesel want er zal niet veel gezeild worden, water tanken, bevoorraden en de route uitstippelen. We hebben met stroming en getij te maken en daar willen we efficiënt mee omgaan. Om te vertrekken uit Waterland hebben we nog een klein beetje stroom tegen om tijd genoeg te hebben om voor het donker op de eerste ankerplaats uit te komen en het helpt ons ook om de ligplaats uit te varen, we stromen er namelijk gewoon uit. Gaandeweg krijgen we steeds meer stroom mee en halen we onze bestemming voor het donker. De Zeevalk meert bij ons aan. Het stroomt hier hard en door de beweging van het water wat tussen de schepen lekker, klotst is het net of we varen. Janet had onderweg al gekookt en we kunnen zo aanschuiven bij de Zeevalk! Als we ons bedje opzoeken worden we om 02:00 wakker van de schepen die langs varen en er voor zorgen dat Choctaw en Zeevalk ongecontroleerd aan hun lijnen rukken. Zeevalk besluit om op eigen anker te gaan en laat zich met de stroom mee zakken. De tweede helft van de nacht slapen we goed.

Cotticarivier

Alliance

We willen nu ook graag weer de stroom mee hebben op de Commewijne rivier. Dat houd in dat we bij kentering bij de monding moeten zijn en ook nog een beetje stroom mee op de Surinamerivier. Bij de monding zien we dolfijnen en doen de motor uit om zo een poosje naar ze te kijken, in de hoop dat ze wat dichter bij komen. Deze rivier dolfijnen hebben een roze buik! Als we de Commewijnerivier op varen hebben we de beloofde stroom mee. Helaas regent het de hele dag en klaart het pas in de avond op. Beetje bewolking en regen is wel aangenaam dan de hele dag de zon op je hoofd. We varen naar het dorpje Alliance wat in de Matapicakreek ligt. Op de Commewijnerivier gaan we voor anker. Beide laten ons anker zakken, de Zeevalk eerst en wij laten ons afzakken en trekken de schepen met twee lijnen naar elkaar toe. Als we net besloten hebben wat we gaan eten komt er een klein visbootje recht op ons af varen en vaart een rondje om ons heen, een beetje intimiderend maar al gauw blijkt dat mannen een praatje willen maken en we krijgen vis cadeau!

Lees verder “Op eigen kiel de rivieren op!”

“Suriname”

Marina resort waterland

De eerste week staat in het teken van opruimen, schoonmaken, wassen en papierwerk regelen. Dat doe je dan eventjes, maar na 11:00 uur lopen de zweetdruppels waar ze niet gaan kunnen. De rem gaat erop maar het blijkt zeker een geruststelling als alles aan kant is. Binnen 48 uur inklaren is onmogelijk in de Pandemie en lijkt bij de instanties ook geen prioriteit. Het visum is in oktober al aangevraagd en is nog steeds niet geregeld, als we goed en wel in de haven liggen. Zonder visum kun je ook niet inklaren en na drie dagen is er nog geen nieuws, dan begint dit ook een soort van quarantaine te worden.

We besluiten zelf achter het visum aan te gaan en een taxi brengt ons naar verschillende adressen. Eerst naar de B.O.G. voor een gezondheidsverklaring en als we kunnen aantonen dat we 18 dagen op zee zijn geweest, is het snel geregeld. Het volgende adres is de V.B.A. bij het ministerie van buitenlandse zaken. We moeten de persoon in kwestie achter de broek aan zitten. Als hij in de gaten krijgt dat hij zijn werk niet heeft gedaan, wordt het over gedragen aan een collega en hebben we binnen 5 minuten het visum in handen. We zijn te laat voor immigratie want de ambtenaren stoppen op vrijdag om 14:00.

Nu we het visum hebben, regelen we met Zeevalk een huurauto, na het weekend komen zij uit quarantaine van 10 dagen en gaan we samen op pad. Zij voor een gezondheidsverklaring en wij voor onze stempels. De stempels blijken maar 1 maand geldig, terwijl we een visum van 2 maanden hebben. Voor verlenging moeten we dus naar de vreemdelingenpolitie. We stellen deze bureaucratie maar even uit. Het is tijd om leuke dingen te gaan doen!

Paramaribo

We gaan naar de stad en zien veel vervallen houten huizen, die op het Unesco werelderfgoed staan. Er is geen geld om het te onderhouden of te restaureren. Huizen zijn overwoekerd met klimop en verf valt van de gevels, straten zijn slecht onderhouden maar toch heeft het ook zo zijn charmes. Na wat rond gelopen te hebben krijgen we trek. Akko heeft het al over roti tijdens ons vertrek uit Kaapverdië. Joosje staat bekend om zijn lekker roti, daar gaan we heen. Zeevalk is om, na een slechte ervaring met roti. Met ons vieren smullen we van de roti en likken onze vingers erbij af want dat schijnt zo te horen bij roti. We gaan hier zelf een tweede keer heen! Zo lekker……..

Waterkant van Paramaribo.

Resort Waterland

Waterland beschikt over 15 ligplaatsen en heeft 8 huisjes op het resort staan. Zodra je de steiger af loopt, waan je je meteen in de jungle maar dan met aangelegde paden. Ze hebben de natuur zoveel mogelijk behouden. Omdat er nu geen toeristen zijn, hebben we het resort voor ons alleen en hebben zo gezellige borreluurtjes in de lounge. Samen met Janet lopen we regelmatig over het park met onze camera paraat en zien we veel vogelsoorten, vlinders en luiaards. Een vliegende kolibrie vastleggen met camera staat nog op de bucket list!

Een bezoek aan de Joden Savannah en Blaka Watra

Ingestorte brug

De joden savanna ligt aan de overkant van de rivier. Als we met ons vieren op pad gaan komen we bij een brug die is ingestort. Google verwijst ons om terug te rijden. Moeten we echt helemaal omrijden? Nu we hier toch zijn nemen we een kijkje op de brug. In Nederland zou dit hermetisch afgesloten worden voor mensen zoals als wij want we kunnen het niet laten om bij de rand te gaan kijken waar de brug is ingestort. Verwrongen metaal en een deel van het betonnen wegdek hangt nog naar beneden. Naast de brug wonen mensen en met wat navraag kunnen we verder rijden naar een nieuwe brug. Deze ingestorte brug is pas in 2007 gebouwd en vlak voor de opening van de brug is er een vrachtschip met zand tegen aangebotst en ingestort. Nu is corruptie ook weer aan de orde want niemand wordt aansprakelijk gesteld en blijft het zo liggen en wordt er 5 km verderop een nieuwe gebouwd.

Het laatste stukje Synagoge
Joods graf.

Een wandeling van 15 min. door het bos brengt ons bij joden Savannah wat sinds 1832 niet meer permanent wordt bewoond door de joden, die hier een suikerrietplantage opzetten en slaven voor ze lieten werken. In 1669 kregen de joden toestemming om een eigen gemeenschap op te zetten met synagoge en begraafplaats. Het verschil tussen de joden en en de slaven begraafplaats is duidelijk te zien. De ruïne laat nog het fundament zien van de synagoge en wat het zo mysterieus maakt, is dat de natuur het overneemt. Alles is begroeit met mos en klimop, bomen blijven groeien en zorgen dat graven omhoog worden geduwd. Het is vreemd om hier grote blauwe vlinders te zien vliegen maar maakt het ook bijzonder. Na ons bezoek laten we het vredig achter en gaan op zoek naar Blaka Watra (het zwarte water). Het is een kreek die uitmond in een klein meertje waar ze een badplaats hebben gemaakt. Het is gesloten maar we gaan toch een kijkje nemen en kunnen het niet laten om een verkoelende duik te nemen in het zwarte water! De kleur komt door de afzetting van rottende bladeren en takken die op de bodem liggen.

Blaka Watra

Peperpot nature park

Het is één van de oudste koffie plantages en ligt aan de rechter oever van de Suriname rivier. De laatste jaren is er hard gewerkt aan de restauratie van de gebouwen. Dit is één van laatste plantages die te bezichtigen zijn en je kan er wandelen door het natuurreservaat, wat van ouds de plantages waren. Voor we hier naar toe rijden gaan we over de beroemde Suriname brug (Jules Wijdenboschbrug), de highlight voor Akko deze dag! Ook nu weer zijn we de enige bezoekers aan het park en dat maakt het wel speciaal. We zien verschillende apen die nieuwsgierig maar op gepaste afstand ons aan het bestuderen zijn, al springend en hangend door de toppen van bomen slingeren ze over ons heen. De mannen lopen voorop als Janet en ik met onze camera mooie plaatjes schieten. We lopen door naar de Peperpot plantage waar een koud Parbo biertje op ons staat te wachten. Terug lopen doen we niet want Janet had besloten om slippers aan te trekken in haar vlinder outfit! De planning was om naar de vlindertuin te gaan maar door Covid-19 is het gesloten. Er wordt ons een lift aangeboden door een aardige meneer die ook op het terras zit. De dames mogen achter in de pick-up, zittend op een grote koelbox, vanaf hier hebben we een mooi uitzicht en zien veel vogels!

Overnachten op Bigi Pan

Stephanie Ecolodge (Huis op Neuten)

We rijden naar het Noordwesten van Suriname, een aardige trip van ruim 4 uur. Bigi Pan is een grote lagune met brakwater, bij uitstek een prima gebied voor trekvogels. Er is veel vis en beschutting, ook het gedeelte met dode bomen die het brakke water niet hebben overleeft is een perfecte plek voor roofvogels en pelikanen maar ook flamingo’s en rode ibissen. De lange autorit is geen straf want we zien veel variatie van landschappen en leuke dorpjes. Zo rijden we langs Wageningen, Groningen en Boskoop en gaat het landschap over in poldergebied. De koeien en tractors doen ons geloven dat weer even terug in Nederland zijn. Tijd voor koffie! We stoppen bij een oude steenfabriek, waar we een schafttafel zien in de schaduw! We worden al snel opgemerkt, we krijgen een kleine rondleiding en ze willen graag met ons op de foto. Als we aankomen in Nigeria staan onze gidsen Tirran en Carolien ons op te wachten. We worden twee aan twee naar een zij tak van een rivier gebracht vanwege het lage water.

Klunend naar de ander kant

Als klunend gaan hier de korjaal bootjes over heen om in dit riviertje te komen. Met een korjaal volgeladen gaan we 8 km de riviertjes op, om uit te komen in de lagune. We krijgen uitleg over de verschillende mangroven en vogelsoorten. Aangekomen op de lagune zien we de ecolodge, deze staat midden in lagune op palen. Ook nu weer hebben we de ecolodge voor ons zelf en wordt er door Carolien verschillende Surinaamse maaltijden gekookt die fantastische smaken. We gaan verschillende keren het water op en zien flamingo’s en rode ibissen maar ook pelikanen die op jacht zijn en in het water plonzen om naar een vis te happen. Met de ondergaande zon varen we terug naar lodge om soep te eten. Als het donker is, gaan we nog op zoek naar kaaimannen en slangen. We zoeken naar oogjes die oplichten door de zaklamp. Helaas vinden we geen kaaimannen maar wel een slang, het mag de pret niet drukken want we vinden het al spannend genoeg als er zo nu en dan een vis aan boord springt en we het op een gillen zetten! De volgende ochtend zetten we een visnet uit met Tirran, die we later weer ophalen met 17 Tilapias die klaargemaakt worden voor de lunch. Deze ochtend valt er alleen maar regen, als het opklaart worden we weer teruggebracht. We drinken met Caroline en Tirran nog een afscheidsbiertje en bedanken ze voor hun inzet. Onderweg in de auto komen we nog rode ibissen tegen, even stoppen voor een foto!

Flamingos!
Rode Ibus!

“Zeven maanden in Kaapverdië”

Versleten quarantaine vlag

Een versleten quarantaine vlag en ons 2e gastenvlaggetje vertoont ook alweer slijtage. Normaal is het niet gebruikelijk dat je gele sein vlag slijt. Voor Covid19 kon je gewoon een land binnen varen en dezelfde dag nog inklaren. Je gele vlag zag misschien 24 uur het dag licht en werd dan weer netjes opgeborgen voor het volgende land dat je bezoekt. Dat zal nu in deze tijd elke keer een uitdaging worden, iets waar we mee om moeten leren gaan.

Onze quarantaine tijd incl. de lockdown duurde 70 dagen. Dat doet iets met de mens of je het nu wil of niet. Het is een test voor je relatie maar ook voor jezelf. Als zeilers onderling help je elkaar en probeer je er het beste van te maken. Omgaan met onzekerheid, angst, verveling, onrust etc. We hebben het doorstaan zoals vele van ons! Een lockdown heeft ook zo zijn voordelen. Klussen die al heel lang liggen omdat het heel veel tijd kost worden nu opgepakt! Als mens moeten we altijd iets nuttigs te doen hebben, vinden we, anders is onze dag verloren maar in een lockdown wordt je gedwongen om niks te doen en dat moet je leren accepteren. Zo leest Akko na jaren weer een boek en maak ik me druk om plastic tasjes waar je vast wel iets mee kan maken!

Lees verder ““Zeven maanden in Kaapverdië””

Bestemming: Sãu Nicolau! of toch niet?

De route die we hebben afgelegd in 3 dagen zonder aan land te gaan.

Al weken roepen we: “Volgende week gaan we naar São Nicolau!”, maar iets houdt ons steeds tegen. Akko krijgt kies pijn of het weer is niet goed. Maar dan lijken alle lichten op groen te staan, de boot is klaar de vallen zijn aangeslagen, morgenochtend hoeven we alleen het anker nog maar op te halen. Maar die nacht worden we beiden ziek, iets met eten en darmen….. we zijn er een week mee zoet. teleurgesteld gaan de huiken weer terug over de zeilen.

Lees verder “Bestemming: Sãu Nicolau! of toch niet?”

Tarrafal de Monte Trigo

Toestemming om naar Sant Antão te varen

Een klein dorpje aan de zuidkant van Sant Antão met maar 600 inwoners. Er komen hier maar 1700 toeristen per jaar, omdat de weg er naar toe onverhard, stoffig en hobbelig is en zeker 3 uur duurt met de auto. Wij hebben toestemming gekregen om met ons eigen schip naar deze bijzondere plek te varen! Om een vrijgeleide te krijgen zijn we de halve dag zoet en worden we van het kastje naar de muur gestuurd. We komen uit bij immigratie waar we ook onze stempels in ons paspoort kregen, 4 maanden geleden. Als we vriendelijk naar binnen worden geroepen en mogen gaan zitten, krijgen we eindelijk antwoord op onze vraag. Sal is uitgesloten, te veel corona. Boavista is moeilijk aan zijn gezicht te zien. We willen ze graag te vriend houden en gaan er niet tegen in. Als laatste vragen we of Sant Antão een optie is. Ja! Daar hoeft hij niet lang over na te denken. Hij gaat druk in de weer en zoekt naar papier en stempels. Hij wil onze paspoorten, die hebben we niet mee omdat we alleen maar voor informatie kwamen. Geen probleem volgens hem. Hij haalt onze gegevens erbij, die ze hebben op geslagen aha…. er komt een grote ordner op tafel, het duurt even “Choctaw” Yes thats us! Hij vult het formulier in en geeft de stempels. “Go to Simoa if you’re there and give this…… Wow zo makkelijk, dat hadden we niet gedacht.

Lees verder “Tarrafal de Monte Trigo”

Santo Antão

Paũl vallei

Tijd voor een nieuw eiland, andere mensen en een ander uitzicht! Samen met Ben nl vertrekken we naar het buur eiland met de ferry. Het is nog steeds niet mogelijk omdat met eigen zeilboot te doen. We laten Choctaw achter haar anker liggen en vragen of onze buurman een oogje in het zeil houd. Akko krijgt het voor elkaar om van afstand per sms het toplicht aan en uit te doen en de watermaker te spoelen, “Willy Wortel” is er niks bij. De haven is niet beschermd tegen swell en ook nog eens duur. We laten haar voor het eerst een langere tijd alleen achter haar anker maar maken ons geen moment zorgen.

Lees verder “Santo Antão”

Tijd voor reflectie!

Engeland Beachy Head

Vandaag zijn we precies 1 jaar onderweg en 3300 mijl/6000km verder. We hebben ontzettend veel gezien en gedaan, mooie momenten mogen beleven met elkaar maar ook nieuwe mensen leren kennen waar vrienden uit ontstaan en dat afscheid nemen daar ook bij hoort. We hebben zoveel geleerd, dat je echt één kan worden met je schip en er steeds meer vertrouwen in krijgt. Je raakt op elkaar ingespeeld en weet wat je aan elkaar hebt, ook dat blijven praten daar een belangrijk onderdeel van is.

Engeland River Dart
Lees verder “Tijd voor reflectie!”